De afdeling VAV mocht een programma verzorgen in het Orgelpark in Amsterdam. Het is een voormalige kerk waar vijf orgels staan en waar regelmatig concerten worden gegeven. 

Totstandkoming:

Mijn oog viel op het orgel met een beschilderd drieluik. Het enige orgel dat ook nog met blaasbalgen te bedienen is. Alle andere waren volledig electronisch. En ik dacht: kan ik ook iets met stilte doen?

​

Om tot een idee te komen ging ik op bezoek bij de orgelmakerij van dit bewuste orgel: Orgelmakerij Reil. Daar werd ik hartelijk ontvangen, en wat mij opviel was de stilte… bijna alles werd met de hand gedaan. Je hoorde geen machines. Het is een familiebedrijf en de vader, wiskunde- en klankliefhebber, gaf mij een bevlogen rondleiding. Ik kreeg een orgelpijp mee, immers een mens is zelf ook een blaasbalg…

Het was herfst en ter inspiratie besloot ik te wandelen naar school. Tijdens deze toch zag ik iets naar beneden dwarrelen. Ik ging onder de boom staan en ving het op… het bleken esdoornzaadjes. Ik voelde mij blij worden van binnen. Dát gevoel wilde ik geven aan de bezoekers aan ons programma in het orgelpark… Ik bleef even staan om ook andere te vangen en raapte er meer dan genoeg op.

​

Maar hoe krijg ik het voor elkaar in de ruimte de esdoornzaadjes boven het publiek naar beneden te laten dwarrelen? Een constructie van hout en wigjes? Erg complex en arbeidsintensief. Opeens kreeg ik een ingeving; wellicht kunnen de kassarollen, die ik om een andere reden bij een fabriek in Zaandijk had opgehaald, mij helpen. Ik ontdekte dat ik daarmee een lengte van 16 meter kon overbruggen door het strak te laten trekken door twee mensen. Drie stroken had ik nodig, want er waren zes eerstejaars helpers. Op de stroken plakte ik bakjes waarin ik de esdoornzaadjes deed. Tijdens mijn aandeel in het programma droeg ik een wiskundig hoofddeksel als eerbetoon aan vader Reil.